proba dodania strony 2
Adam Małysz urodził się 3 grudnia 1977 w Wiśle jako syn Jana i Ewy z domu Szturc (pobrali się w 1974); ma starszą siostrę Iwonę (ur. 1975).
Pierwszy skok oddał w wieku sześciu lat, w 1983 r. W 1992 r. ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Wiśle Głębcach. Trzy lata później w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ustroniu zdobył zawód (specjalizacja: blacharz-dekarz). W 2010 roku zdał maturę i uzyskał wykształcenie średnie. Zna język niemiecki.
16 czerwca 1997 ożenił się z Izabelą Polok (ur. 4 grudnia 1978). Ślub odbył się w ewangelickim kościele św. Piotra i Pawła w Wiśle (Adam jest luteraninem, Izabela – katoliczką). 31 października tego samego roku urodziła się ich córka, Karolina.
1 kwietnia 2007 otworzył galerię trofeów. Znajdują się w niej wszystkie najważniejsze medale i puchary, w tym Kryształowe Kule za triumfy w Pucharze Świata. Galeria znajduje się w budynku Fundacji Izabeli i Adama Małyszów w Wiśle.
Przebieg kariery
Narciarskie tradycje były w rodzinie Małysza od dawna. Jego pradziadek miał własną skocznię, na której beskidzcy zawodnicy osiągali odległości w granicach pięćdziesięciu metrów. Ojciec był kierowcą w Klubie Sportowym Wisła, a wuj – Jan Szturc, najpierw skoczkiem, kombinatorem i piłkarzem, a po zakończeniu kariery – trenerem klubowym. Właśnie za namową ojca i wuja w wieku sześciu lat rozpoczął treningi narciarskie[13].
Kariera w kombinacji norweskiej
Pierwszy skok Małysz oddał w wieku 6 lat na obiekcie K-17 w Wiśle-Centrum. Po lądowaniu na 7 metrze doszło do upadku, ponieważ buty Małysza miały zbyt duży rozmiar[14].
18 stycznia 1991 wystąpił w mistrzostwach TOZN na Maleńkiej Krokwi. Rok później wziął udział w drużynowych mistrzostwach Polski młodzików w kombinacji norweskiej. 1 stycznia 1993 w Oberstdorfie, w wieku 15 lat, zadebiutował w Pucharze Świata w kombinacji norweskiej (razem z Łukaszem Kruczkiem), zajmując dalekie miejsce. W tym samym roku, jako junior młodszy został jednak brązowym medalistą mistrzostw Polski juniorów w skokach, a rok później – jeszcze jako junior – mistrzem kraju seniorów na Średniej Krokwi i wicemistrzem na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. W tym samym roku debiutował na mistrzostwach Polski seniorów w skokach. Zajął tam 14. miejsce.
W dniach 2-3 stycznia 1994 wziął udział w drużynowych zawodach Pucharu Świata w dwuboju w Oberwiesenthal. 30 stycznia zajął 46. miejsce w konkursie skoków podczas Mistrzostw Świata Juniorów 1994 w Breitenwang. Zdobył także indywidualne, parowe i drużynowe mistrzostwo Polski juniorów młodszych w kombinacji na zawodach odbywających się w dniach 25-27 marca 1994[15].
Kariera w skokach narciarskich
1994/1995
Jesienią 1994 – pod wpływem sugestii trenera Szturca – zdecydował się zarzucić kombinację norweską i poświęcić się tylko skokom narciarskim. W tym samym roku trafił do kadry narodowej polskich skoczków, prowadzonej wówczas przez Czecha Pavla Mikeskę. 9 grudnia na Srednjej velikance w Planicy zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując w kwalifikacjach do konkursu głównego 55. miejsce i nie awansując do niego[16].
Pierwszy występ Adama Małysza w zawodach Pucharu Świata miał miejsce 4 stycznia 1995 na Bergisel w Innsbrucku. Podczas tego konkursu zajął 17. miejsce, co dało mu pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji tego cyklu. Nie startował w pozostałych konkursach Turnieju Czterech Skoczni i w jego końcowej klasyfikacji zajął 55. miejsce. W tym samym sezonie jeszcze cztery razy zajął miejsce w czołowej trzydziestce konkursu PŚ. 14 stycznia w Engelbergu zajął 27. lokatę, dzięki czemu zdobył cztery punkty do klasyfikacji. Podczas konkursu na Lugnet w Falun (4 lutego) został sklasyfikowany na 23. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 28. W sezonie 1994/1995 po raz ostatni punktował 12 lutego na Holmenkollbakken w Oslo, gdzie był 20. W łącznej klasyfikacji Adam Małysz uplasował się na 51. miejscu z dorobkiem 40 punktów.
1 marca 1995 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare gdzie zajął 10. miejsce[17]. Później wystartował także w seniorskim czempionacie w kanadyjskim Thunder Bay, gdzie był 10. i 11.
1995/1996
Podczas debiutu w Letniej Grand Prix Adam Małysz zajął 66. miejsce. Wziął udział w tylko jednym konkursie, w którym został sklasyfikowany na 42. pozycji[18], nie kwalifikując się do finałowej serii[a].
Sezon zimowy 1995/1996 Adam Małysz rozpoczął od 12. miejsca w Lillehammer. Sześć dni później w Villach był 22. 16 grudnia na skoczni w Chamonix zajął 21. lokatę. 28 grudnia w Oberhofie uplasował się na 11. miejscu.
W TCS wziął udział w trzech spośród czterech konkursów. 30 grudnia na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 18. miejsce, 1 stycznia na Große Olympiaschanze w Garmisch-Partenkirchen był 16. a 4 stycznia w Innsbrucku zajął jedenastą lokatę. Cały Turniej zakończył na 28. miejscu.
13 stycznia w Engelbergu Małysz pierwszy raz w karierze zajął miejsce w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Był wówczas dziewiąty. Dzień później na tej samej skoczni zajął ósmą lokatę; podobnie 20 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo. 21 stycznia na skoczni Ōkurayama w tym mieście był 23. Podczas konkursów na zakopiańskiej Wielkiej Krokwi był dziewiąty i szósty (ex aequo z Espenem Bredesenem). 10 lutego na skoczni Kulm w Tauplitz[b] Małysz zajął ósme miejsce, pierwszy raz w karierze punktując na skoczni mamuciej. Dzień później na tej samej skoczni był osiemnasty. Po połączeniu punktacji obu konkursów zaliczanych do mistrzostw świata w lotach Polak znalazł się na 14. pozycji. 17 lutego podczas konkursu PŚ na skoczni w Iron Mountain zajął dziewiątą lokatę.
Dzień później na tym obiekcie pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie z Masahiko Haradą, który wyprzedził Małysza o 37,2 pkt. Było to pierwsze pucharowe podium reprezentanta Polski od 1987 roku. 28 lutego na normalnej skoczni w Kuopio zajął 13. lokatę. W Lahti natomiast po raz drugi w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Tym razem był trzeci, przegrywając tylko z Haradą i Miką Antero Laitinenem. Dwa dni później na mniejszej skoczni był czwarty. Nie pojechał na konkursy lotów do Harrachova, lecz wybrał się do Falun, gdzie na Lugnet wygrał konkurs Pucharu Kontynentalnego[19]. Tydzień później na tej skoczni zajął drugą lokatę w PŚ, tuż za Primožem Peterką.
17 marca 1996 w Oslo, w ostatnim konkursie Pucharu Świata w tamtym sezonie, Adam Małysz zwyciężył pierwszy raz w swojej karierze. Tego samego dnia karierę zakończył Niemiec Jens Weißflog, wieloletni idol Małysza. W związku z tym, przez wielu komentatorów i kibiców konkurs ten nazywany był „zmianą warty”[16]. Było to pierwsze pucharowe zwycięstwo reprezentanta Polski od 1986 roku. W końcowej klasyfikacji PŚ w tym sezonie Małysz zajął siódme miejsce.
1996/1997
W Letniej Grand Prix Adam Małysz został sklasyfikowany na szóstym miejscu. Nie skakał w pierwszym z konkursów, 18 sierpnia w Trondheim. Trzy dni później na Hans-Renner-Schanze w Oberhofie stanął na najniższym stopniu podium, tuż za Miką Laitinenem i Ari-Pekka Nikkolą. 25 sierpnia na Adlerschanze w Hinterzarten Małysz ponownie był trzeci, ponownie za Nikkolą i Laitinenem. 28 sierpnia na skoczni w Predazzo uplasował się na 18. lokacie. 1 września podczas ostatniego konkursu LGP w Stams Małysz zajął ostatnie, 49. miejsce po skoku na 62 metry. Jesienią skakał także w PK w Hakubie (był tam na 4. i 2. miejscu[20]).
W sezonie zimowym 1996/1997 Małysz pierwszy raz punktował 30 listopada na skoczni w Lillehammer. Zajął tam 28. miejsce. Podczas konkursu na Ruce w Kuusamo 7 grudnia był 19. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na trzynastym miejscu. 15 grudnia w Harrachovie zajął czwarte miejsce, tuż za Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem i Kristianem Brendenem.
Podczas Turnieju Czterech Skoczni 1996/1997 Adam Małysz startował we wszystkich czterech konkursach. Podczas inauguracyjnego konkursu w Oberstdorfie zajął 22. miejsce. W noworocznym konkursie w Ga-Pa był 12. 4 stycznia na Bergisel pierwszy raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce konkursu Turnieju Czterech Skoczni – był szósty. Dwa dni później na Paul-Ausserleitner-Schanze w Bischofshofen pierwszy raz stanął na podium w konkursie TCS, przegrywając jedynie z Dieterem Thomą. Cały Turniej zakończył na ósmej pozycji.
11 stycznia w Engelbergu skoczek z Wisły stanął na najniższym stopniu podium. Dzień później na tej samej skoczni był 17. 18 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo drugi raz w karierze zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Dzień później na dużej skoczni w tym mieście był 24. 26 stycznia w Hakubie ponownie odniósł zwycięstwo. Podczas następnych dwóch konkursów na Kulm w Tauplitz (8 i 9 lutego) był 47. i 26.
Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął 14. miejsce na normalnej i 36. na dużej skoczni. Był też 10. w konkursie drużynowym.
Po powrocie do zawodów PŚ w konkursie na skoczni w Lahti zajął szesnastą lokatę. Na Puijo w Kuopio był czternasty, a na skoczni Lugnet w Falun zajął piątą pozycję, przegrywając tylko z Primožem Peterką, Dieterem Thomą, Hiroya Saitō i Håvardem Lie. Trzy dni później na Holmenkollbakken w Oslo Małysz był dziewiętnasty. Turniej Skandynawski ukończył na piątym miejscu.
W konkursach w Planicy Małysz już nie wystąpił. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zgromadził łącznie 612 punktów, co dało mu dziesiąte miejsce.